Koosje

Hollandschevel/Dalfsen-Twee mannen, ze verbeelden een groep die op pad ging. Vanuit het werkkamp ‘de Vechte’ naar het station in Dalfsen, en vandaar naar Kamp Westerbork. Ze zouden met hun familie verenigd worden, ze konden dan het Loofhuttenfeest samen vieren. Er zit hoop in hun houding. Ze dragen de koffers, ze zeulen ze niet mee. De familie, waar ze op hopen, zien we aan de andere zijde van het gedenkteken. Er is een lege ruimte, om te vullen met je eigen herinneringen, opdat je als het ware door de geschiedenis heen reist, opdat je hier zorgt dat het niet weer gebeurt, en het lijkt iedere keer wéér te gebeuren.
Aan het woord is Koosje Zomer, beeldend kunstenaar te Hollandscheveld, bij de onthulling van een gedenkteken bij het station te Dalfsen, donderdagmiddag 5 oktober jl. Er spraken nabestaanden van de mannen, die werden weggevoerd via dit Joodse werkkamp ‘de Vechte’. Er werd gesproken door Lion Tokkie, als historicus nauw betrokken bij de geschiedenis van de werkkampen. Er spraken anderen, en altijd weer kwam de herinnering aan dat vreselijke moment dat een familie werd weggevoerd, in de grote massa van de duizenden slachtoffers van de grootste razzia die Nederland ooit heeft gehad, die van 2 op 3 oktober 1942. De enige manier om niet te vergeten is door te blijven vertellen. Daar helpt iets visueels bij. Naast het gedenkteken wordt de geschiedenis van ‘de Vechte’ in het kort verteld op een informatiebord. Maar ervaren van leegte, verdriet, hoop, machteloosheid, dat gebeurt alleen door stil te staan bij wat je leest. Stil te staan bij de mannen van het gedenkteken. Ze zouden met hun gezinnen verenigd worden. Ja, in een concentratiekamp, op weg naar de dood.
Foto’s: Albert Metselaar

…