Hoogeveen 29 juni – Zaterdag ochtend rond 11.00 uur kwam Alberto Stegeman naar Hoogeveen ter gelegenheid van de presentatie van zijn nieuwe boek “Mijn strijd tegen onrecht”. Tijdens een Meet & Greet bij boekhandel Pet signeerde hij zijn boek en ging in gesprek met lezers en fans.
Paula Bansema van Hoogeveen Regio, kreeg de unieke gelegenheid om met Alberto Stegeman in gesprek te gaan.
Wat inspireerde jou om dit boek te schrijven en je persoonlijke verhaal te delen?
“Ik ben hiervoor benaderd. Na twintig jaar undercoverwerk in Nederland vond ik dit een mooie gelegenheid. Ik wilde de kijkers laten zien wat er zich afspeelt achter de schermen. Mensen zien slechts 40 minuten televisie, maar daar gaat vaak een half jaar tot een jaar werk aan vooraf — dat blijft onzichtbaar.
De uitgever vroeg me of ik het boek persoonlijk wilde maken. Daar heb ik over nagedacht. Zo is dit boek ontstaan: mensen lezen niet alleen wat ik doe, maar ook waar ik vandaan kom en hoe alles zo is gelopen.”
Wat hoop je dat lezers meenemen na het lezen van je boek?
“Ik hoop dat ze zien wat wij — en ook mijn collega’s — allemaal moeten doen en laten om alles te onderzoeken en tot een uitzending te laten komen. Hoeveel er soms gevraagd wordt. Hoe het maken van verschil soms een lange weg is.”
Heeft dit werk ook impact op jouw gezinsleven?
Stegeman vertelt; Samen met mijn partner Judith heb ik twee kinderen van acht en tien. Ze zijn nog jong, dus ik vertel niet alles. Ze weten dat papa voor tv werkt en boeven vangt met een camera — dat vinden ze geweldig.
Judith is vrij nuchter, zij raakt niet snel in paniek. Ze weet hoe dit werk in elkaar zit.”
Is er een zaak die jou persoonlijk erg heeft geraakt?
“De zorgboerderij in Groningen was een van de heftigste zaken. Als je probeert voor te stellen hoe mensen daar jarenlang woonden, gepest en vernederd werden, en niets konden doen en je weet dat dit jarenlang daar zich heeft afgespeeld… dat grijpt je diep aan.
Het meest pijnlijk in deze situatie vond Stegeman dat er nooit iemand van de inspectie is komen kijken.
Maar wat doet met jou persoonlijk?
Het is een onderwerp waar we veel over gesproken hebben met o.a. mijn collega’ er ging geen dag voorbij zonder dat dit onderwerp ter sprake kwam. dus we spraken continu met elkaar hierover.
Maar het mooie is dat je wél het verschil kunt maken, dat die mensen nu daar weg zijn. En dat is voor mij de hoofdprijs.”
Wat heeft dit jou geleerd over mensen en ook over jezelf tijdens als die undercoveronderzoeken?
“Dat je moet doorgaan, ook als je onderweg hindernissen of problemen tegenkomt — dat je, je daardoor niet laat tegenhouden en blijft knallen. En dat je niet omkijkt.”
Zijn er onderwerpen die je nog graag zou willen onderzoeken?
Stegeman, lacht “Goede vraag! Het punt is: als ik dat nu vertel, weten organisaties en instellingen dat ik eraan kom. Het brandt op mijn lippen, maar ik kan hier verder geen antwoord op geven.”
Zijn er momenten geweest waarop je dacht: dit had ik anders moeten aanpakken?
Gedurende het onderzoek gebeurt het regelmatig dat je hoopt dat iemand op een bepaald moment ergens is. En dan blijkt dat niet zo te zijn. Ja, dat is behoorlijk frustrerend, want soms heb je dan bijna een heel onderzoek voor niets gedaan. Het punt is: je maakt afspraken met oplichters, en die hebben één ding gemeen — je kunt er géén afspraken mee maken. Dus het komt vaak voor dat ik ergens voor niets naartoe ga, en dat is echt vervelend.”
Hoe bepaal je eigenlijk welk onderwerp je gaat onderzoeken?
“We krijgen veel aanvragen binnen. Maar het moet iets zijn dat me persoonlijk raakt, me boos maakt, of onrecht wat mij moet raken.
Het moet serieus zijn. Iemand die zijn telefoon is kwijtgeraakt — dat is vervelend, maar daar kan ik geen volledige uitzending aan wijden. Maar als iemand op grote schaal mensen dupeert, met honderden slachtoffers, dan wordt het interessant.
En het moet haalbaar zijn. Als iemand komt en heeft totaal geen gegevens of de dader dan kunnen wij ook niets.
Tot slot: het moet ook vernieuwend zijn, geen herhalingen van soortgelijke onderwerpen die we al gehad hebben.
Interview en foto’s: Paula Bansema
